sielanka o Jedliczu

pociąg jechał ciągle do tyłu
firanki rzęs mych trzepotały
rozpylając wszędzie pyłu
chmury ciężkie od pochwały
dla konduktora za wspomnień
dzień

w blasku słoneczka turzyca
błyska wąsy mokre od rosy
omykiem lata wylicza
moje i tęsknoty ciosy
za domem rodzinnym
cennym

wycinek przestrzeni płaczący
łzami wąskimi białych
pionierów dla odchodzących
dusz jest oparciem stałym
i gdy tam mamę mą chowałam
zgasłam

szkoła na mnie z daleka
się gapi ocenia w białych
rameczkach czas co ucieka
topi się w dobrych i złych
wahadła uderzeniach
westchnieniach

dwie smukłe siostry krzyżami
uwieńczone chronią wielkie
ciężkie dzwony co górami
i dolinami wieści owakie
niosą żąłobne i weselne
realne

z pięknego przełomu przy ostrej
górze z wizytą przepływa
rzeczka szemrząca o urodnej
przyrodzie co niczym grzywa
gęsta barwawi pokrywa
jedla

w puchową zimę z mych okien
widziałam smukłe rogacze
z rudli wypłoszone głodem
błyskały do ludzi ich krucze
oczy nadzieją przepełnione
ogromne

nie kończą się wspomnienia
nigdy i wcale i nie ma
dla nich stacji wytchnienia
krytykujcie tekst ten czy temat
nie zniszczycie pamiętnika
pomnika

autor

nadzieja-speranza

Dodano: 2010-06-28 14:32:37

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie