Siny popiół

Drżącą dłonią
świat bezkresny dotykam,
a z oczu mych soki żywiczne
duszy zlęknionej
strumieniami płyną...

Naturą zakrzepłej krwi,
moje serce sukcesywnie
zastyga
i gdzieś tam
na zboczach martwego świata,
westchnieniem powrotu,
jak zwierzę we wnykach,
w cierpieniu zdycha...

Głuchy skowyt
martwych myśli moich,
strach
liściem pokrzywy dotyka...

Na niebie jedna,
czarna od wątpliwości ropy,
mewa...

... pod stopami,
siły mojej siny popiół,
spalonego,
ostatniego drzewa...

" Wiersz ten, dedykuję wszystkim tym, którzy choć przez chwile czuli się tak jak ja ..."

autor

Archanioł78

Dodano: 2004-10-28 19:24:00

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie