Skazani bez sądu

Moje konto zostało zawieszone , nie mam jak się pokazać na BEJu

Skazani bez sadu, prawie rok siedzimy,
siedzimy w własnej celi, o zdrowiu myślimy,
rozszarpana radość, rozdarte marzenia,
niedługo los nam powie, żegnaj do widzenia.

Zbrukane wszystko w smutku, marzenia wygnane,
tak zaraza nam czyni, w życiu wielką ranę,
nie wiadomo jak długo, potrwa to gnębienie,
czy nadejdzie wiosna, wolności pragnienie.

Kiedy cztery ściany, nie będą więzieniem,
czy podanie reki nie jest zagrożeniem,
uściśnięcie wnuczki, nie doda zmartwienia,
że całą rodzinkę skarze do więzienia.

Kiedy będzie można popatrzeć na twarze,
i nie ujrzeć troski co zaraza marze,
jak rysuje zmartwienie, w oczach trwogę budzi,
że są ciałem daleko dziś ludzie od ludzi.

Kiedy to się skończy, dom znów będzie domem,
a nie tylko do życia przestrzeniom ze złomem,
radość śmiech i gwara w stołowym zagości,
co nam dziś zaraza tak mocno zazdrości.

I nie pyta nikogo, co chce robi z nami
że dzisiaj zostajemy z tym zmartwieniem sami,
lecz gdy słonko wiosenne, cieplutko zaświeci,
dom znów będzie domem, radość, będą dzieci.

28-12-2020 KJ

autor

kuba-winetu

Napisany: 2020-12-28 Dodano: 2020-12-29 20:02:00

Ten wiersz przeczytano 1108 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie