Skorupy

Oj! - Aniu! - jakiej tym lekkości nadalas swoim - pól
zarem - pół serio komentarzem. - Wiktorze! - z
humorkiem!
No - fakt:na pewno nie jestem pępkiem świata:)
Pozdrawiam:)

Wciągająca refleksja. Nie bardzo znam się na ceramice,
ale myślę, że z rozbitej gliny można jeszcze (w bardzo
wysokiej temperaturze) zrobić porcelanę. Jeśli stłucze
się porcelanę, pozostaje "tylko się upić". Miłego dnia
Wiktorze:)

Jest tu gra słow. Jest jakiś tok rozmowy - z samym
sobą. Fragment wiersza - powstał w 96 r. W czerwcu
2019 r. - opublikowalem go w ówczesnej - czyli
pierwotnej postaci.
Spóżnione refleksje - skloniły mnie do zmian w tym
fragmencie - i do dalszego toku myśli.
Czy to jest przeslanką do optymizmu, co do możliwości
przemiany peela?
Za uwagę serdecznie dziękuję.
Pozdrawiam:)

- skorupy rozbitych naczyń... niemało ich w życiu -
ale rozbić szklane - to raczej na szczęście... I z tą
myślą Wiktorze życzę Ci pomyślności.
No, i podzielam zdanie valanthila.

Urzekająca gra słów. Lubię wiersze, które rozmawiają
same ze sobą. Dziwne, lecz przez to przyciągające.

Kobalcie! -rzeka jest okej. Tyle tylko, ze ja - jak
piciolatek - usiłuję pokonywać ją "rozpaczliwcem".
Nie wiem, zy przyjdzie czas na prawdziwie zborne
ruchy.
Pozdrawiam serdecznie:)
Za uwage - także dziekuję:)

"Płyniemy bezsensowną rzeką marzeń i starań - żadnego
z nich nie doganiając."
:)
Z przyjemnością
Pomyślności, Zdrowia Wiele Dobrego w Nowym!
W Ukłonie Pozdrawiam!
Bardzo dziękuję.

Dziękuję Krysiu:)
Miłego dnia i samych dobrych chwil:)

Więcej optymizmu w nowym roku życzę, Spełniaj
marzenia, bądź szczęśliwy. Pozdrawiam serdecznie:)