skrawki

kwiatów płomienia gasną jak pochodnie
słońce jeleniem ucieka w las chmury
słowiki do brzegów dobiły łagodnie
wypełniając ciszą pierwsze w niebie dziury

deszcz ostatnią godzinę wybija jeziorom
w strugach kamienie usychają płacząc
wyrosłe z łez nieba wszystko mi zabiorą
mogę tylko stać z boku i przyzwalać – patrząc

moje szaty już dawno podarte w strzępy
rany wlewa na ciało żelazo gorące
taki rozkaz dostały aniołów zastępy
hord których nękają mnie teraz tysiące

więc w milczeniu oddycham kształtem moich marzeń
wirujących kawałków w garść łapię motyle
na wolność puszczając skrawki byłych zdarzeń
jak zapomniane dwa serca kochające przez chwile

autor

cramer

Napisany: 1995-04-12 Dodano: 2010-03-02 08:00:56

Ten wiersz przeczytano 373 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie