Skrzacia inspekcja

Wszedł skrzacik do chaty, jak świnia do chlewu
i mówi do siebie, iż nie słyszy śpiewu.
Pewnie miał na myśli te anielskie chóry,
co to pobrzmiewają, jak mól z koafiury.

Rozejrzał się w koło, podciągnął rajtuzy,
i mówi, iż chlewik - przyciasny, nieduży...
Że takiej chałupy, on sobie nie życzy,
bo klitka przytłacza, on na przestrzeń liczy.

Podszedł do okna, lambrekiny zerwał,
bo kolor paskudny, a taki go wnerwiał.
Pęcherz swój wypróżnił kompletnie z uryny,
szyby powybijał, łyknął johimbiny,

po czym tak się nadął, jak nikt jeszcze w świecie,
(normalnie tak się czyni jedynie w szalecie),
ale skrzacik to olał, jak olej patelnię.
Postąpił po chamsku, nadzwyczaj bezczelnie.

Chata była licha, z pcheł zajęczych tkana,
wyleciała w kosmos, całkiem poszarpana.
Nie było ni śladu... no choćby wiązara,
co to spaja krokwie... nic, jedynie szpara.

Jedna, druga, trzecia, same szpary wszędzie,
skrzat zgłupiał do reszty, nie wiedząc co będzie.
Bo zima za pasem, wiatr hula po krzyżu,
z nikąd ocieplenia, barycznego niżu...

Stał tak przygnębiony, bodaj dwa tygodnie,
rajtuzy podarte, skąd wziąć nowe spodnie.
I wtedy mu przyszła myśl taka do głowy,
nie detonuj w chlewie, gdy jest on - nienowy.

Przybyła straż miejska, by zwinąć skrzacinę,
bransoletki zapiąć, uwięzić dziecinę.
Ale skrzat nie głupi, nadął się powtórnie,
gdy było po wszystkim, krzyknął tylko... - Durnie!




excudit
lonsdaleit

19:25 Sobota, 24 listopada 2012 - ...

autor

lonsdaleit

Dodano: 2012-11-24 19:26:38

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie