Słońce

Mój świat się skończył.
Wczoraj. Trzydzieści minut do północy.
Dotknąłem Słońca, poczułem ciepło.
Ten żar zmienił się w moje piekło.

Chwila zapomnienia, ciemna przepaść.
Jeszcze nieświadomy, jaka ciemność na mnie czeka.
Powrót do rzeczywistości: koleżanki i koledzy.
Wszyscy patrzą, a Ty wbijasz mi nóż w plecy.

Widzieli jak całujesz, widzieli jak odchodzisz.
I co to w ogóle może ich obchodzić?
Następnego dnia mówisz że to wszystko to gra,
że zostawiasz mnie i że to tylko dla mojego dobra.

Czwartej zwrotki nie będzie, co może zaskoczyć
czytelnika, który teraz przejrzał na oczy.
Ta marna opowieść jeszcze nie ma końca.
Wskazówka na przyszłość: nie dotykać Słońca.

Nędzny strofy historii jeszcze istnieć będą.
Tylko błagam nie mów, żeś istotą przeklętą.
Nie mów mi też więcej że miłość nie istnieje.
Jest jak wiatr: uwierzysz w niego, kiedy zawieje.

autor

Rakietowy żółw

Dodano: 2008-05-06 01:21:40

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie