Słone śnieżynki część dziewiąta

Na szczęście była to już ostatnia noc pełna słonych łez. Na drugi dzień, który wlókł się w nieskończoność, z ulgą i nadzieją na szczęśliwy powrót, późnym wieczorem wyjeżdżała.

Dość miała nieprzyjaznej atmosfery i ciągłego napięcia, choć sama zima miała swój urok, pomimo "słonych śnieżynek" które niczemu tu nie były winne.

W oczekiwaniu na autobus na zupełnym pustkowiu, (dworzec autobusowy czynny tylko do godziny 15-tej)
który miał zawieźć ją do stolicy, czuła wzmagający się mróz, który opadał na okolicę.

Mróz zmieniał każdy oddech w bolesny płomień, palący przełyk i płuca. Wypuszczając powietrze widziała przed sobą chmurkę zamarzniętego obłoczku.
Z góry zaś, spływały co raz większe płatki, niewiarygodnie białe i piękne.

W autobusie, wycieraczki ledwie nadążały
odgarniać zacinający śnieg. Na płotach i dachach siedziały wielkie czapy śniegu.
Szosę wiatr wymiótł do czysta, tylko miejscami było ślisko.

Była noc, miejscami chmury na niebie przerzedziły się, robiąc miejsce dla księżyca, który wiernie towarzyszył
jadącemu pojazdowi, a to płynąc równo z nim, a to chwilami znikając, jakby się bawił w chowanego.

W jego blasku, ciemne szyby kamienic i domów
połyskiwały upiornie, tworząc nastrój jak z
filmów grozy. Światła pojazdów jadących z naprzeciwka, napastliwie zaglądały do wnętrza autobusu.

A białe śnieżynki cichutko spadały....

Cdn.
Tessa50

Czasami powrót do domu
staje się wyprawą w głąb duszy.
Jan Koron

https://www.youtube.com/watch?v=Of9ACYRaYlI

autor

Tessa50

Napisany: 2023-03-01 Dodano: 2023-05-01 11:08:35

Ten wiersz przeczytano 1482 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie