Słone śnieżynki część ósma

Zapadał zmierzch, gdy wracała na Osiedle.
Wysoko na niebie wisiał księżyc w pełni zalewając wszystko srebrną poświatą. Jasno świecące gwiazdy migotały na ciemnym nocnym niebie.

Wzmógł się mróz, śnieg chrzęścił tajemniczo
pod butami, niczym połamane okruchy anielskich skrzydeł śpiących pod błyszczącą pokrywą. Gdy weszła do domostwa, towarzystwo widać nieźle się bawiło pod jej nieobecność.

Świadczyły o tym resztki jedzenia na talerzu i kieliszki z niedopitym trunkiem. Spokojnie
weszła na poddasze, gdzie księżyc za oknem
wisiał niczym milczący stróż, a gwiazdy tańczyły na mlecznej drodze.

Choć piekły ją oczy, starała się zasnąć w
lodowatej pościeli, prawie się nie rozbierając. W głowie myśli kłębiły się jak szalone. Tłumiony żal teraz znalazł ujście.

Płakała nad swoim życiem, nad nietrafionymi
wyborami, utraconymi szansami i w końcu nad
brakiem odpowiedzi, dlaczego ktoś ją znowu rani. Po wielu latach "niby" przyjaźni czuła ogromny żal.

Próbowała jej to powiedzieć, zapytać "dlaczego" ale ona, jej koleżanka, nie dopuściła jej do głosu.
Arogancka i wszystkowiedząca osoba, nie szanująca ani nikogo, ani niczego, tu u siebie była w swoim żywiole.

Tylko księżyc i śnieżynki za oknem były ....

Cdn.
Tessa50

Noc ukazuje nam gwiazdy podobnie jak smutek
ukazuje nam prawdy naszego życia.
Philip James Bailey

https://www.youtube.com/watch?v=6vJxvFZ2skk

autor

Tessa50

Napisany: 2023-02-24 Dodano: 2023-04-24 15:01:47

Ten wiersz przeczytano 1390 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie