Słowa

Słońce znikło gdzieś w ciemności,

Niespokojną duszę wciąż targa sumienie.

Siedzę – łzy ulatują jak chwile miłości,

Starczy mała chwilka krótkie serca mgnienie.

Życie płynie poza światem pełnym zdarzeń,

Gdzieś zgubiłem siebie sam.

Sam – z głową pełną nierealnych marzeń,

Nie wiem co robić mam.


Światło latarni oświeca ulice,

Idę gubiąc się w myśli hałasie.

Wiatr – chmurą zakrył nieba źrenicę,

Gwiazdy zbladły w ciemnej masie.

Kolejny raz zatracam sens podróży,

Potykając się o własne złudzenia.

Twarz – odbiła się w tafli kałuży,

Dla mnie to już bez znaczenia.


Ciepłe łóżko już pościelone,

Naftowej lampki dogasa żar.

Nadchodzi czas zamknąć powieki znużone,

Sen – kara to czy dar?

Ostatnie na papier przelane słowa,

Piórem co brak w nim atramentu.

Jak lampki żar dogasa dnia zmowa,

Pióro – na ziemię spadło w czas Anielskiego zamętu...

autor

MyszAs

Dodano: 2007-01-04 19:32:18

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie