Słowik

Pomiędzy gałęzią a słońcem,
Umiera słowik matowy,
Co dnia pierwszego śpiewał
Ukryty w połach mojego szerokiego płaszcza,
Jeden z wielu,
Jeden jedyny.

Pomiędzy literą a słowem,
Umiera słowik bezgłośnie,
Co dnia setnego przyglądał się uważnie,
Spoza okna i wewnątrz domu,
Spoza nas i wewnątrz namiętnego uścisku.

Pomiędzy kreską a malunkiem ust,
Umiera słowik jak krew czerwony,
Co dnia kolejnego, w wieczór snów,
Na scenie odgrywał rolę
Spóźnionego pocałunku,
Wciąż tak płochliwy.

Pomiędzy jesienią a latem
W odwróconej klepsydrze czasu,
Umiera słowik jakby ciut młodszy,
Co ledwie wczoraj,
Zdawał się widokiem gwiazd oszołomiony.
A przecież w blasku chwili, tuż ponad nami,
Zupełnie nowa zalśniła,
Na sobie uwagę całego świata skupiając.

Nie nasza, ale to bez znaczenia.

autor

Starless

Dodano: 2012-02-28 19:57:29

Ten wiersz przeczytano 799 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie