Smak litości daru

Ból zatracenia w infantylnej epoce
Skromny pojmie mas pierwiastek
Lecz to ręcę idiotów świat budują
Gwoli muzyki danej przez ludzi dnia
Jednego a różnego dnia

Pojmą jutrem może choćby pojutrze
Żałość własnego obrazu

Wielobarwne wpomnień cienie zastygłe
Dziwnie wyszedłeś
Ktoś półgłosem krzyknie
I jest w tym racja gdyż twarz niewyraźna
Pokaz cierpienia
W łzach głupoty zlany

Głębokie tylko w basu tonie rytmy
Czucie wzruszają
Pustki treści wzlotem
Jednak tysiące pochwał w tysiącach dusz
Serca oddane
W ślepy toną zachwyt

Jeszcze wiele sposobów by z nich zakpić
Ku nasyceniu znajdzie dziwny człowiek
Przeto ich mózgi nie będą się martwić
Lecz duch dziwnego spuści ciężar powiek

Ku waszemu zdrowiu towarzysze!

autor

Waryjat

Napisany: 2007-09-13 Dodano: 2007-09-14 02:28:42

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie