Śmietnikowe marzenia

Mieszkał pan Gwidon w starej ruderce,
Dobry był chłop, gorące miał serce.
I - wcale nie będzie to oszczerstwem,
Rzec, że się Gwidon trudnił żulerstwem.
Za dnia wystawał pod monopolowym,
Ważne z kumplami prowadził rozmowy
(Kumpli miał bowiem Gwidon bez liku),
Czasem pogrzebał trochę w śmietniku,
Do skupu złomu wpadł od niechcenia,
A nocą żulerskie snuł marzenia.
Marzył, że w totolotka wygra dużą forsę
I że kupi sobie Opla Corsę.
I jeszcze ciepły pulower kupi sobie za nią
I pójdzie na obiad z jakąś miłą panią.
Że na wakacje kiedyś pojedzie nad morze,
Że Małysza we własnym obejrzy telewizorze,
Że ze wszystkim świetnie sam sobie poradzi,
Że dom zbuduje i drzewo zasadzi.
Lecz się Gwidona marzenia jakoś nie spełniają,
Choć przez dziurę w dachu mu gwiazdy spadają.
Nic się w jego życiu póki co nie zmienia
I razem z nocą bledną żulerskie marzenia.
Nad ranem Gwidon zwykle z realizmu słynie-
-Walcząc z kacem o dwóch rzeczach marzy on jedynie:
Żeby się przez dziurę w dachu deszcz nie lał na posłanie
I żeby tanie wino zawsze było tanie...

autor

Asia.B

Dodano: 2007-02-24 21:58:17

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie