Smutek

Na środku wiaduktu Smutek się zatrzymał
Wszystkim przechodniom w dole – ręką kiwał
Stojąc rozmyślał o tym:
„Jak wznieść się do nieba – i nigdy z powrotem?”

Nagle dostrzegł mały krzyż zabłąkany
Dowód na to, że życie przelotnym się staje
Na tabliczce widnieje data wyzwolenia
Pod spodem stary znicz – symbol zapomnienia…

Nad krzyżem kruki zataczają koła
Widocznie przez zwały ziemi wyczuły tęsknotę…
Tęsknotę za życiem, co wciąż Smutkowi się chowa
Gdy w końcu znajdzie – zostaje stracony

Smutkowi znów życie z rąk wypadło
Zrozumiał, że z życiem nie jest wcale tak łatwo…
Zrezygnowany pomachał jeszcze raz do przechodniów
Ale nikt go nie dostrzegł, nawet wiatru podmuch

On choć spada – wznosi się ku górze
Leży już na asfalcie – betonowej chmurze
Cieniutka stróżka krwi wypływa spod jego skrzydeł…

Jego już nie ma,
A mimo to - pozostał

"Łzy nie są oznaką naszej słabości, ale dowodem na to, że nasze serce jeszcze nie wyschło i nie stało się pustynią."

autor

tirarira

Dodano: 2006-04-26 08:40:25

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie