Smutek..

Smutny smutek

To było tak dawno a jednak jakby wczoraj
Szła zakurzoną drogą polną mała pani. Jej chód był lekki i jej uśmiech miał połysk beztroskiej dziewczynki

Przystanęła spojrzała na drogę Zauważyła istotę siedząca w kurzu, nie mogła jej rozpoznać., Podeszła bardzo blisko prawie bezszestnie-Mała pani nachyliła się trochę i zapytała:, „Kim jesteś?"

Dwoje prawie nieżywych oczu spojrzało w górę. „Ja? Jestem smutkiem." Głos szeptał tak cicho, że ledwie można było go usłyszeć

"Ach smutek!" Mała pani zawołała ciesząc się ze spotkała „ starą znajomą. "Znasz mnie?" Smutek zapytał nieufnie. "Naturalnie! Towarzyszyłeś mi ciągle.”Smutek spojrzał na Mała Pania i zapytał, „Dlaczego nie starasz sie uciec przede mną? Mała Pani odpowiedziała-"Dlaczego powinienam była uciekać przed tobą, moja miłość? Wiesz sam dobrze, że doganiasz każdego zbiegła. Jednak, chcę zapytać ciebie:, dlaczego jesteś tak zrezygnowany i smutny?"

"Ja.- Jestem smutny!", Szara postać odpowiedziała, łamliwym głosem. Mała pani usiadła obok " i powiedziała tak jesteś smutny. "Opowiedz mi, co gnębi ciebie." Smutek westchnął głęboko. Wiesz jest tak, że nikt Cie nie lubi Chciałbym pójść do ludzi i zabawić pewien czas u nich. Ale kiedy przychodzę do nich, oni cofają się, oni boją się mnie i nienawidzą mnie jak zarazy."

Smutek rozpłakał się Mała, pani obieła ramieniem postać smutku pocieszając go i łagodnie gładziła dygocące dłonie. Szeptała serdecznie, "odpocznij i zbierz znowu siłę. Powinieneś od teraz przestać wędrować już samotnie. Będę towarzyszyła tobie, aby zniechęcenie nie wygrało więcej naszej mocy." Smutek słuchał i płakał, mała pani wstała wzięła jego rękę i uśmiechając się do niego powiedziała już czas w drogę mój przyjacielu.
SHE

autor

(SHE)

Napisany: 2006-05-03 Dodano: 2006-06-03 20:37:26

Ten wiersz przeczytano 421 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie