smutek...

Tak, teraz to widzę również. Trzeba poprawić. Dzięki.
Nie przepraszaj nigdy za takie uwagi, bo po to tu
piszemy, żeby otrzymać recenzję, a nie ślinić się nad
grafomanią. Choć i ona jest potrzebna i niech będzie.
Ale jeżeli komuś zależy na doskonaleniu talentu, to
musi słuchać uwag. Pozdrawiam

Ewo, wiersz jest bardzo ładny, zatrzymuje na dłużej :)

skąd i dokąd podążasz*
szepcząc dwa słowa - nie ma / 'te' jest zbędne/ nie
podobają mi się też archaiczne zaimki swą, mej. Nie
gniewaj się proszę za czytelnicze uwagi. Miłego dnia,
pozdrawiam :)

Pierwsza zwrotka ogromnie mi się podoba, jest taka
poetycka. Reszta trochę mniej, co nie znaczy, że nie
jest dobra :))

rumienię się ze skromności próznej i dziękuję :)

Cały wiersz jest dobry ale te wersy to naj: smutek mój
to przyziemiem smuga rozwłóczona
dymów wieczornych ognisk wczesanych we wrzosy.
:))))

bardzo ładny.

Pozdrawiam i głosik zostawiam :)

Smutek jest zawsze czegoś przyczyną. Niestety często
towarzyszy nam w drodze naszego życia. Miło było
przeczytać:)Pozdrawiam:)

Nie jest zły.Pozdrawiam

Ładnie o smutku i lekarstwie na niego.
Jakoś lepiej mi się czyta z "będzie" od "stanie się" w
ostatniej strofie. Miłego dnia.

intrygujący wiersz Pozdrawiam:))