Smutek i melancholia
Mgła wzeszła nad światem
Słońce opromienia jej twarz
a ona w ciszy siedzi
i myśli
stanowczo za dużo
walka wewnętrzna zaczerpnięta
z dawnych epok
epok życia
świata
i jej
nie łatwo jest to do czegoś porównać
wydawało się być dziełem
okazało się...
niczym
to tak samo jak ona...
jest tym samym...
niczym(pustką)...
autor
Beata K.
Dodano: 2009-05-20 21:21:05
Ten wiersz przeczytano 614 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Trochę więcej usmiechu, życie nie jest łatwe ale nie
jest też niemożliwe, może być całkiem piękne.
Życzę powodzenia..
...wiesz beato......umierałem w snach i na
jawie.....BÓGuratował mą dusze.........i choc sa
chwile złe zycia....juz niema smutku...juz się nie
duszę:):)pozdrawiam.......pisz.....robisz to dobrze
skąd ten pesymizm?wiersz bardzo ładny owiany smutkiem
i zadumą...pozdrawiam ciepło