Smutne wyznania i kończąca...

Z miłości do Ciebie!
Żuciłem się z okna i lecę głową w dół.
A w czasie spadania,
Przywiązałem sobie do szyi ciężki balast.

A balast zamiast ciągnąc mnie w dół,
Z zawrotną prędkoscią unosił mnie w górę.
Wyżej , wyżej , wyżej i wyżej.

I nikt mi nie mówił dlaczego,
Balast robi się wielki, wielki i znika.

Zostaję tylko ja,
Aureola wszystkich świętych,
Topniejący śnieg który jeszcze nie spadł.
I chusta starej czarownicy.
I Joaśka,która przylaciała na śpiewie slowika.

autor

13-13-13

Napisany: 2008-11-10 Dodano: 2008-11-11 16:44:57

Ten wiersz przeczytano 760 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Wesoły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie