Smutny gość

Gdy odwiedzi cię pan smutek
I rozsiądzie się w fotelu
Nie patrz jaki z tego skutek
Powiedz – żegnam przyjacielu

A gdy ten nie zechce słuchać
I na prośby jest nieczuły
Nie oglądaj się za siebie
Odrzuć wszelkie swe skrupuły

Użyj siły swej radości
I nie zostaw mu nadziei
Wyrzuć jego stare kości
Niechaj uśmiech znów zagości

Niech rozjaśni twoje lico

Już nie przyjmuj takich gości
Co przynoszą smutku nędzę
Niechaj siła twej radości
Przetnie smutku starą przędzę

autor: inspektorek

autor

inspektorek

Napisany: 2007-02-05 Dodano: 2007-02-05 20:29:22

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie