O sobie...

Patrzeć nie znaczy widzieć...nauczę dostrzegać i obronię przed pomyłką...

Być człowiekiem, rodzić się w bólu
Jak od wieków po stokroć
Ku lepszej epoce krocząc
Tyle ile pszczól jest w ulu

Na brzegu jeziora biegnę
Słowo lampą dla mych stóp jest
Jak każdy nieopanowany gest
Tam właśnie rady zasięgnę

Czyż nie jam jest mego losu panią?
Dostaję rzeczy cenne za opłatą tanią
Nie są to perły,złote monety,diamenty
Lecz mego życia wspomień fragmenty

Tyś opoką mą i pasterzem mym
Tyś nauczycielem i przyjacielem
Tyś wzorem i zbawicielem
Wyznaczasz ścieżki me nauczaniem swym

Pozwól nieść przez życie w sercu nadzieję
Wysunąć się na brzeg i zamknąć mierzeję
Oknami duszy pragnę oglądać świat
I rozwijać niczym pączek w piękny kwiat

Nie uroda, nie ubiór uczynić wyjątkowym mogą
Jak wiele rzeczy staje się przestrogą
W tym świecie jak kłębek wełny zawikłanym
Odnalazłam siebie w środku i ruszę ku nieznanym

autor

sabinka1208

Napisany: 2006-04-13 Dodano: 2006-04-12 17:09:28

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie