Sonata Odosobnienia

Metalowy oddech zziębłych ust
Fabryczna taśma niedopasowanych słów
Kazde z nich jak zardzawiony gwóźdź
Zanieczyszcza brudem niezgojoną rane

Wargi wrzaskiem zaspawane do siebie
Krzyczą drażniąca sonate odosobnienia
W sino - szkarłatnym uscisku zawisci
Tańczą zostawiajac brzmiący zgrzyt półmroku

Powieki zasypie lawina cieżkich odpadów
Chmurnie zasłaniając jasniejsze odbicie
Promienistej twarzy umilkłej w kłebie pary
Znad wrzącego kotła ciekłej nienawiści

Nim zadrży zbrojona, betonowa podłoga
Nim wszystko zatopi czcza, sypka mowa
Z dna zadymionych płuc wydobedzie się chrzęst
Bezprawnie zagłuszajacy niepokój kolejnego spokojnego wieczoru umarłego miasta.

autor

Vanilliowy

Napisany: 2006-09-05 Dodano: 2006-12-26 23:07:35

Ten wiersz przeczytano 373 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie