Sonet Lotniczy...
usunąłem i ponownie wkleiłem z uwagi na ...awarię silnika
PASTISZ...parodia Stepow Akermanskich...
wzleciałem MIGIEM w przestwór chmur
niebieskich
zachciało mi się przekroczyć barierę
jęło wibrować jak jasna cholera
jak teraz wrócić na ten padół ziemski
siła przeciążeń wgniatała w siedzenie
gwiazd nie dostrzegłem bo niebo
pochmurne
oczy zamknąłem myśli miałem bzdurne
nic nie widziałem a miałem widzenie
lecę przed siebie oddycham na siłę
słyszę rytm serca swego kołatanie
źrenice duże niczym u sokoła
rozkaz spełniony służba jednak miła
wieża daj ścieżkę czas na lądowanie
zwalniam podwozie...że źle nikt nie woła
autor
yamCito
Dodano: 2013-12-06 09:08:34
Ten wiersz przeczytano 823 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Opisałeś tak, że czytelnik nieomal czuje te
przeciążenia..
Sugestywny przekaz.
No i mamy wreszcie ambitny sonecik; jak się chce
postarać i przymusi, to wydusi.
Omiń brzozę bo będzie buuum!
Pozdrawiam.
Jeszcze nie latałam, boję się samej myśli,ale pomysł
wiersza i jego przebieg podoba mi się.
Pozdrawiam .
Spoko też kiedyś latałem, spoko opisałeś. Szacun.
Pozdrawiam
Oby już skończyły się takie awarie Ryś. Wiersz jak
najbardziej zasługuje na przeczytanie. Pozdrawiam
ciepło
Rysiu miałam w rodzinie pilota co latał na
ponaddźwiękowcach. Uwielbiałam słuchać jego opowieści
o magicznych doznaniach w chmurach. Przypomniałeś mi
wierszem tamte chwile. Pozdrawiam serdecznie:))
ostatnia zwrotka super,masz ciekawe
piórko:)Pozdrawiam:)
Zgrabny i tryskający magią ze świata snu.