Sonet piorunowy

Właśnie w bezmiarze nieba pomruk burzy słychać
powiadają że Pan Bóg ciężkie beczki toczy.
Nagle między chmurami grom jasny wyskoczył,
ku ziemi zygzakami próbował umykać.

Rąbnęło! Jakby beczka z prochem wystrzeliła,
dąb jak krzew gorejący zajaśniał w płomieniach
Pioruny w dal pognały do niebios sklepienia,
a na tle horyzontu błyskawica lśniła.

Siedzę przy oknie nocą, nasłuchuję deszczu
po szybach łzy ulewy wężykiem spływają.
W powietrzu się rozchodzi aromat złowieszczy-

cichnące już pioruny kres burz obwieszczają.
Jeszcze tylko jałowiec osmalony trzeszczy,
zaś gwiazdy srebrne knoty w zmroku zapalają...

autor

Socha

Napisany: 2017-05-30 Dodano: 2017-05-30 08:51:18

Ten wiersz przeczytano 1018 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Sonet Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie