SPACER...

Idę znów przez łąki, kochane za młodu
Wstęgi polnej grudy co łany rozdziela
Szumią tak jak wtedy, i łozy, choć starsze
Wszystko takie same, inaczej jednak...

Myślę nad tym smutny, w głowę zachodzę,
Patrzę w podobłoczne i niebo - może ono
Powie, znak da sercu, lecz jak zawsze milczy...
Spocznę na kamieniu, liczę on podpowie.

Ale głaz zaklęty, słowa nie wypuścił,
Wieczór: znów znajomo, zapach mięty, lipy...
Wtem, jak bicie dzwonu, słyszę głos mi bliski
Serce - ono bije, tęskniąc za młodością.

autor

wodnik2

Napisany: 2008-06-26 Dodano: 2008-06-27 15:38:01

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Toniczny Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie