TE DEUM...

dawno zamilkły spiżowe dzwony
a jeśli to smutne...

przeglądam szafę zaglądam do szuflad
sposobiąc się do przebudowy
wszystkiego co zatęchłe
- plan sporządzam

z tą swoją donkiszoterią, bez sługi
gdzieś się zawieruszył...
ze słabością kończyn cherlawością woli
a jednak zdeterminowany

czołem podniesionym choć z dawną szramą
na źrenicy oczu niewidzących
głuchy na krzyk zza solidnych okiennic
- wolny...
a przecież kaleki

biorę więc z apteki życia co przydatne
słowo miody i plastry na serc rany
ręce obmywam we krwi i piasku
w plecaku prowiant
– rozdam

i tylko co zaszłe nie wskrzeszę...
nie cofnę zaś pokrzywdzeni nie usłyszą:
Te Deum mego skromnego...
póki czas nie przepłynie do początku
najmniejszego z cierpień nie grzebiąc

autor

wodnik2

Napisany: 2008-06-21 Dodano: 2008-07-01 15:32:40

Ten wiersz przeczytano 609 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie