Spacer

Pójdź ze mną na spacer, chociaż nie wiem kiedy.
Pójdź ze mną na spacer, chociaż nie wiem dokąd.
Gdzieś tylko przed siebie i stąpając po ziemi
Poczujmy się jak w niebie.

Wejdźmy w krainę rozkwitającej zieleni,
Która odcieniami się jednak mieni.
Dając błogi spokój i ciszę.
A w tej ciszy tylko myśli swe słyszę.

Myśli biegnące po łące,
Skąpanej mleczem jak słońcem.
Powodujące, że patrząc czujesz radość,
A może poczujesz nawet małą słabość.

Do obrazów, wspomnień,
Które teraz się w duszy kołaczą
I w sercu radośnie skaczą.
Bawiąc się radośnie w sześć sekund bycia, istnienia.
W sześć sekund pragnień spełnienia.

I nie boją się nawet wiosennej burzy straszenia.
A raczej na przekór ciemnej chmurze ,
wznoszą się ku górze.
To znów chowają się w bladoróżowe jabłoni kwiecie.

Tak delikatna i krucha,
Że zagrozić jej może wiosenny chłód i zawierucha.

Lecz ona, ma w sobie siłę i nadzieję,
Że tęcza ,która nagle pojawiła się na niebie.
Ochroni ja przed mijającym czasem.
Tworząc siedmiobarwny parasol, nad tym skrawkiem ziemi ,
Gdzie schowaliśmy się szukając wiosennej zieleni.

autor

Wiolinka

Dodano: 2010-04-06 11:48:47

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Radosny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie