Spacer nad stawem

Wróciłem z krainy gdzie tafla srebrem kusi niebo,
by to piękno na niej do nocy zostało.
Szuwary jak żołnierze nieporuszeni na warcie,
stoją ich odbicia w wodzie poezji slow są warte

Nenufary jak panny weselne r
rozparły swe ,wielobarwne suknie bezszelestnie.
Widzę a to pałki wodna swe łebki z pnączy wychylają,
lato za pasem, dobrze się w słońcu mają.

Spoglądałem urzeczony, słońce pasmem wyznacza złotą drogę,
czy ona dla mnie bym na nią wszedł bezkarnie,
czy tylko mnie drażni i czyni to wyjatkowo ładnie.

Macham ręką ku słońcu i kwiatom które zamykają swe kielichy,
rankiem zbudzone, przywołają mnie swym kolorem.
To magia, to zmysłów zapędzenie w kozi róg, to nie człowiek stworzył, to piękno tworzy natura Bóg.

Już w domowych pieleszach, na tle nieba kościoła wieża, wysmukła jak młoda topola.
Jakże mi smutno będzie żegnać te godziny, ten czas błogi będąc w naturze - ona cudowna = przy niej ja ubogi
Autor: slonzok
Bolesław Zaja
http://boleslawzajawwierszach.blog.pl/

autor

slonzok

Napisany: 2015-05-28 Dodano: 2015-06-28 06:59:54

Ten wiersz przeczytano 859 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie