Spadaj!

Dziesiątka na tarczy, małe Colloseum,
ponad nim wznosi się wysoko
wieża poukładana z klocków
zalana polewą w czekoladowy monolit.
Drapacz chmur,
słodki lodzik wbity w zachmurzone usta
niebo się dławi
konstrukcja zaraz runie
na zjawy odessane z białkowej piany
udające rozczarowanych widzów,
akustyk wyciszył ryk lwów i ludożerców
dobiegający z głośnika.

Spadam a miałem lecieć
szybuje w dół
z głową pełną stereo tchnienia,
Duch Święty bije się z myślami
uderzając o skronie,
ciśnie się na usta przez zgrzytające zęby.

W sercu nosze przysięgę królewską Nerona,
który tak mądrze dzielił i mnożył,
zmienił oblicze tej ziemi,
obiecał mi cyrk, moje małpy
i dobra zabawę z kciukami widowni,
miałem wzbudzać pożądanie nie swoich myśli,
kończąc bolesne rozkosze, stopniować napięcie,
taki BDSM mózgu, każdej jego części.

Spadł,
Szymon Mag leży roztrzaskany
na podgrzewanej płycie areny
zgubił ciało, nie czuje ciepła,
złamany kręgosłup, odwrócony krzyż,
zakopany, zmartwychwstał
dla byłych przyjaciół, kaleka
kieruje losem na wózku inwalidzkim.

Szymon inwalida, ojciec herezji
z niepełnosprawną nadzieja na zbawienie.
Piotr próbował już pomóc,
zniecierpliwiony krzyknął,
spadaj!

autor

pro-gnostyk

Napisany: 2015-02-27 Dodano: 2015-02-27 14:18:16

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie