Spotkanie...

Postrzępionej duszy
osobne kawałki
powoli scalasz
cerujesz
sklejasz
pielęgnujesz
wygładzasz
blizny i szramy
po ranach
goisz balsamem
z pragnienia czułości
wyczarowanym

przedzierasz się
przez bagna
skały
czołgasz
w leśnym poszyciu
ostry granit
kaleczy
więc liżesz nowe rany
jak wilczyca
co wyszła z potrzasku
ocalała
z widoczną rezygnacją
i w oczach resztką blasku
czaisz się na dróżce tułaczej...

... wtem spotykasz wagabundę
drugiego włóczęgę
mrocznego wilka
ducha lasu - samotnika
życiem poturbowanego
jak w samotnej ucieczce goni
by tamtą rozpacz
inną udrękę
własny ból ukoić...

i nie zgadniesz
czy dwa nieszczęścia
razem wzięte
to dramat do potęgi n-tej
czy może
potarganym sierściom
i rozdartym sercom
szansa
na wybawienie?

autor

flower887

Napisany: 2014-11-02 Dodano: 2014-11-02 00:10:19

Ten wiersz przeczytano 1566 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie