spotkanie (między ziemią a niebem)

tęczy kolorami równam połoniny
wędrując słowami po nieba błękicie
wypełniam braki swej obolałej duszy
na nowo budząc w niej przygaszone życie

lasy co zbocza ogarniają czułością
zapatrzone w stronę królowej szczytów
rozpalają serce zachwytem chwili
odległe pragnienie ukrytego bytu

musiał być blisko, może ze dwie mile
z Rozsypańca myśli zbierane żale
czerwonym idąc, ścieżkami co leczą
dołączył do mnie w swojej wiecznej chwale

usiadł tuż obok na grani Tarnicy
w kręgu promieni wschodzącego słońca
bez słów wypowiedziana prośba do Niego
o drogę, która nigdy nie ma końca ...

i jeszcze jedna prośba do Ciebie Panie
znasz mego serca ukryte pragnienia
spraw, aby góralka co warkocze ścięła
usiadła z nami pomimo cierpienia

nad połoninami już mrok splata myśli
schodzę licząc kamienie …
życzenia tych, którzy byli tu przede mną
znaczą szlak swym istnieniem

*Rozsypaniec - szczyt w Bieszczadach, na czerwonym szlaku, w drodze na Tarnicę

autor

janusz smigielski

Dodano: 2010-08-31 04:06:33

Ten wiersz przeczytano 1017 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie