Spóźniony śpiew

To nie ironia, ani kpina,
Rozmowy też nie przypomina.
Raczej monolog w jedną stronę,
Gdzie suną słowa wyważone.

Pustki w nich dużo,
Faktów zła.
Komuś posłużą,
Ktoś je zna.

To nie ironia, ani smutek,
Choć żalu też nie przypomina.
Ale odwrotny niesie skutek,
Bo pokazuje czyja wina.

Złości w niej dużo,
Pustych dni.
Komuś posłużą,
Ktoś tak śni.

To nie ironia, ani gniew,
Rozpaczy tylko poruszenie.
Taki spóźniony czasem śpiew,
Który odwrócić ma cierpienie.

autor

Grand

Napisany: 2013-08-26 Dodano: 2015-05-27 06:35:36

Ten wiersz przeczytano 378 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie