stabilna ambiwalencja

Kocham nienawidząc,
umieram by żyć,
teraz mam wszystko a jutro już nic
z dziecinną ciekawością boje się życia,
jak co rano budzę się zasypiając
rozbieram się ubierając
odważnie boje się stanąć na nogi
idąc do przodu ciągle się cofam
wyjeżdżam ciągle tu zostając
do ludzi uśmiecham się smutkiem
krzyczę ciszą
mówię milcząc
jak szczęście i pech w jednym ciele, czy to normalność,
drodzy przyjaciele?

autor

monciaa.

Napisany: 2010-07-19 Dodano: 2010-07-19 14:50:13

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie