Stacja życie
Mój świat przemija,
zanikają obyczaje,
jest coraz więcej zapomnianych miejsc,
a w skrzyni zakurzonych pamiątek.
Dokąd zmierzają ludzie młodzi,
którzy chcą być na szczycie,
chcą ułożyć tak sobie życie,
aby mieć lepiej niż rodzice.
Jedni gonią, drudzy spieszą gdzieś,
mój pociąg stoi na stacji Gubin,
I nie pojedzie już,
tu znalazłem swoją stację,
Która nazywa się „moje życie”
autor
Sarek56
Dodano: 2018-05-14 06:18:29
Ten wiersz przeczytano 521 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Rewelacyjny, życiowy wiersz, pozdrawiam :)
znaleźć swoje miejsce - to chyba szczyt marzeń, bo w
końcu wszyscy tak się śpieszą własnie po to.
to najlepsze co może być... znaleźć swoją stację
Ładnie
Pozdrawiam
Wędrując przez życie w młodości poszukujemy skarbów
obfitości, a gdy się zestarzejemy to za każdy okruch
życiu dziękujemy...
Tak to już jest...
starsi byli niegdyś młodymi, sami gonili życie, teraz
młodzi, próbują je złapać. Zwyczajna kolej rzeczy ;)
A może szukają szczęścia???
Pozdrawiam!
każde pokolenie ma własne stacje ,własne potrzeby
,zabawki,i wyzwania my odchodzimy razem ze
wspomnieniami gdy ostatni prawnuk zemrze my razem z
nim znikniemy