...stało się szare

Z pamiętnika...

I znów wszystko z różowego stało się szare. Żyjąc wśród wysp problemów, w morzu zmartwień, w wulkanach niedomówień.
Ktoś znienacka ściągnął mi z nosa różowe okulary i śwat stał się zbyt realny.
Nie tylko ja jestem czarną dziurą.
Każdy w sobie taką nosi.
I udaje, (z dnia na dzień) że potrafi ją załatać.
Szczęście jest takie ulotne.
Tak łatwo je sobie wmówić.
A potem ktoś, bez powodu, je zmuchnie
- jak świeczkę na urodzinowym torcie.
Który to już rok wmawiania sobie, że "wszystko będzie dobrze"?
Wszystko się nie da. Wszystko nie może. Wszystko jest pojęciem zbyt obszernym na nasze poranione dusze.
Który to już cios od losu? Który siniak pod okiem? Która blizna na sercu? Strach się bać. Strach prosić o cokolwiek.
Więc witaj nowy dniu, witaj słońce o świcie.
To kolejna minuta, gdy wierzysz, że każde zło przeminie.
Kolejna sekunda na zapomnienie.
Czas zacisnąć zęby, czas być ponad tym. Czas spojrzeć prawdzie w oczy. Nigdy nie będzie IDEALNIE...

autor

odbicie w lustrze

Dodano: 2008-07-28 11:04:18

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie