Stanisław X

Dawno, dawno temu,
W odległej krainie,
Żył pewien pijak w swojej melinie.

Na imię miał Staszek,
Nosił zawsze czapkę,
W niej miał swój daszek.

Pewnego dnia Staszek wybrał się w podróż,
Nie za siedem gór, nie za siedem mórz,
Lecz do sklepu za rogiem,
Znów przywitać się z nałogiem.

Na miejscu kupił wino – tanie,
To było jego dzisiejsze danie,
Wrócił do swojej siedziby,
Udawał że jest bogaty – tak na niby.

Staszek wypił całe wino,
To go trochę uspokoiło,
Zrobiło się jakby cieplej,
Sprawy w głowie układały się lepiej.

Staszek usnął na swym materacu,
Jeszcze nie myślał o nadchodzącym kacu,
Po kilku godzinach się zbudził,
Zimną wodą swą twarz ostudził.

Głowa go strasznie bolała,
Czuł jak by ciągle malała i malała,
Ściśnięta do wszelkich granic,
Wszystkie sposoby zdały się na nic.

Lecz Staszek znał dobre lekarstwo,
A mianowicie swoje własne pijaństwo,
Więc poszedł do sklepu za rogiem,
Znów przywitać się ze swoim nałogiem.

Minęły tak z trzy lata,
Znów na ulicy Staszka szukał tata.
Bo co się okazuje:
Staszek wypił pierwsze wino gdy miał lat dwanaście,
A wpadł pijany pod samochód mając kilkanaście.

Teraz składają mu kwiaty na grobie,
Już nic więcej do nikogo nie powie,
Staszek nie przyjdzie do sklepu za rogiem,
Już nie przywita się z nałogiem.

Tym razem wybrał się w daleką podróż,
Być może za siedem gór, za siedem mórz.

Dla sprzedawców w sklepch monopolowych.

autor

Quvill

Napisany: 2006-09-12 Dodano: 2006-09-13 12:59:50

Ten wiersz przeczytano 645 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie