Stara wierzba
Stara wierzba tuż nad rzeką,
częściej skrzypi i pochyla.
- Och topola nie daleko,
pomóż starej- się przymila.
- Czy ktoś wesprze mnie staruszkę
od smagania silnych wiatrów,
już prosiłam kiedyś gruszkę
ona rzekła - no , nie żartuj.
Tuż w pobliżu rosła brzózka
mała, cicha i nieśmiała,
- ja podeprę cię staruszkę
wesprę ciebie choć żem mała.
Wierzba siły wnet zebrała,
silny korzeń zapuściła,
małej brzózce dziękowała,
bo się pięknie odmłodziła.
autor
bronislawa.piasecka
Dodano: 2015-01-08 14:54:25
Ten wiersz przeczytano 2743 razy
Oddanych głosów: 43
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (37)
Równie dobrze mógłby to być wiersz dla dzieci.
Pozdrawiam
Przyjaciele mogą się znaleźć, gdy najbardziej tego
potrzebujemy. Pozdrawiam :)
Ładny wiersz, nikt nie powinien żyć w samotności:)
Pozdrawiam ciepło:)
Miłe drzewa pieknie szumią
Extra drzewka sobie pomagają no i ludzi pobudzają:)
Pozdrawiam Ciebie:)
wierzby stare i płaczące znikają z polskich
krajobrazów
pięknie o samotności podobnej do sarej wierzby
stojącej w polu
pozdrawiam
Szkoda,że to nie takie proste z ludźmi:) Miło było
przeczytać:) Pozdrawiam:)