Staruszka i czas.

Staruszka i czas.




Staruszka siwa z laską.
Rozgarnia czas przed sobą.
Bo czas, jest Bożą łaską.
Siwizna, głowy jej ozdobą.


Czas biegnie nieubłaganie.
Zatrzymać jego choć na chwilę.
Staruszka czasem gdzieś przystanie.
W nogach jej kilometry, mile.


Choć trudu tyle i w kościach boli.
Byle do przodu, byle dalej iśc.
W siwej staruszce, dużo woli.
By w czasie ciągle żyć.


W jej ręce laska drży.
Przeżyła potknięcie i upadek mały.
Staruszka miewała sny.
W snach, młode czasy jej wracały.


Staruszka siwa z laską.
Choć słaba, schorowana.
Głowa jej w siwym blasku.
W czasie przed sobą zasłuchana.



Sławek


23.04.2007

autor

czarek50

Napisany: 2007-04-23 Dodano: 2007-04-24 11:49:58

Ten wiersz przeczytano 670 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie