Stary człowiek i żywioł.

Za niewielkim wzniesieniem kończącej się łąki ,w dole niczym wielki opal rzucony na tkaniny widniało jezioro. Jego postrzępiony brzeg wrzynał się w głąb wody.Odbijały się w niej powykręcane kształty drzew,przywodzące na myśl żywe rzeźby. Na pomoście zrobionym z grubych desek, siedział na niewielkim stołeczku
starszy mężczyzna i łowił ryby.Obok jego nóg łasił się pręgowany kot. Co mężczyzna
wyłowił rybkę, to mu ją dawał. Kot konsumował z godnością, różowym języczkiem omiatając pyszczek ze smakiem. Sielankę niczym dotąd nie zmąconą,nagle
przerwał odległy pomruk burzy.Ni stąd
ni z owąd pojawiły się na niebie kłębiąc się, gęste granatowoczarne chmury. Miały one kształty fal, które jak ciężkie, ciemne góry wznosiły się wyżej i wyżej. Powiększały się ciągle jak skamieniałe jezioro,które nagle znalazło się w górze i opuściły się na las.Tam, wszystko zaniemówiło jakby pod dotknięciem
czarodziejskiej różdżki. Nie było najlżejszego powiewu wiatru, wszystkie ptaki zamilkły. W całej naturze zapanowała powaga i oczekiwanie. Starszy mężczyzna,wraz z towarzyszącym mu kotem podążał w kierunku domu.Nagle zabłysło, jakby wytrysnął oślepiający blask słoneczny.Wszystko choćby zapłonęło, po czym zapadła ciemność wśród ogłuszających trzasków. Ledwie pan i jego kot dotarli do domostwa rozpętała się burza. Deszcz lał jak z cebra, wybijał rytm na dachu i spływał do beczki melodyjnym „plusk” „plusk” wtórując głuchym bębnom
szalejącemu w górze żywiołowi.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-03-22 Dodano: 2013-03-24 17:09:21

Ten wiersz przeczytano 1957 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie