Statek

Czuję się taka zagubiona
Jak statek na morzu podczas burzy
Moj umysł zmącony niczym morska woda
Pośród świstów i gwizdów - wichury
Czuję się taka samotna
Jak stary dąb wśród zboża
Jestem taka niepewna - na chwiejnym pokładzie
I z dala od brzegu - spłoszona
Błądze wśród mgieł zdających się nigdy nie opaść

Dręczona przez śmiech, ogień i jaskrawy błękit
I przez żądze, których nie mogę spełnić
Z zamkniętym w klatce sercem i związoną sznurami duszą
Zagłębiona w czarnym odmęcie cierpienia
Na drodze bez końca i bez odwrotu
Bez żadnych zakrętów - znudzona
Zafascynowana światem lecz w pułapce
I mogę go oglądać jedynie zza okna
Tkwię w martwym punkcie:
Z kluczem do śmierci w ręku przed drzwiami do życia

Jestem tu wśród tych ludzi uwięziona jak ryba w akwarium - jedyny sposób życia zależny od innych Niechciana odtrącona jak rzucona w kąt stara znudzona zabawka - zapomniana I z pogwałconymi prawami Nigdy nie mogąc decydować o sobie

autor

Sen Anioła

Dodano: 2006-04-07 17:34:41

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie