Sto lat samotności

Otępiały umysł
i zapite myśli
przepalone gardło
pod oczami półmiski

Chodząca w kajdanach
z obrożą na szyi
jakiekolwiek dobro
wszyscy ludzie zabili

Nie umiem nawet oddychać
me bycie trudno nazwać życiem
lecz nie chcę być złożona do grobu
a me istnienie określić-gniciem.

Płacząca czarnymi łzami
Pozbawiona na wieki miłości
zamknięta w intymnej klatce
o nazwie Sto lat samotności...

autor

Surreal

Napisany: 2006-06-03 Dodano: 2006-06-03 02:21:41

Ten wiersz przeczytano 376 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie