Stoję po środku

Stoję po środku, tak wyszło...
Z mojej, twojej i niczyjej winy.

Stoję po środku, niewidzialna i toczę bój z myślami - umysłu wytworami.
Serce kapryśne się stało.
Raz twarde, raz ckliwe i niezaradne się wydaje.

Szarpią mnie życzliwe dłonie - cztery dłonie.
Jedne w jedną, drugie w drugą stronę.
Chcą przeciągnąć mnie na swoje.

Już nie wiem gdzie się toczy moja wojna i czy tak zwana być powinna.
Gdzie podziała się wolność ludzka, wolna wola.
Ukryła się gdzieś, stchórzyła.
Życie...

Teraz chcą decydować za mnie inni.
Boże! Czy miłość lękiem ma być?
Czy może miłość, miłością już nie jest?
Odeszła ze łzami i cierpieniem?
Dawna rana goi się powoli...

Czy dana komuś druga szansa mnie zniewoli?
Dobra rada na wagę złota.
Za dużo rad - szaleństwo.

Każdy chce mej duszy skrawek dla siebie.
Mówią - "to dla twojego dobra".
A ja chcę uciec, lecz nie mam dokąd, bo w swym rozdarciu jestem samotna.

autor

Twoja

Dodano: 2009-11-17 12:59:28

Ten wiersz przeczytano 1125 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie