W strefie ciszy

Żyjemy w strefie ciszy, poza zasięgiem myśli;
nikt nikogo nie widzi, nikt nikogo nie słyszy.
Ale ja się nie zmienię, będę mówić gdy zechcę,
znajdę ciebie na pewno i wypowiem zaklęcie.

Nic się teraz nie liczy gdy przychodzi errata -
prócz tapety na twarzach i zgrywanie ważniaka.
Ile jeszcze zachwytów, wschodów słońca, zachodów,
ile jeszcze kukułek ma zwiastować nam pokój?

Znów historia powiada jak się żyło na zgliszczach,
jak z popiołów powstała niezrównana stolica.
Więc dziś krzyczę z daleka, niech usłyszy mnie cisza -
jest nadzieja na lepsze, tylko niknie logika.

Bo cóż warty dziś człowiek, gdy w kieszenie wiatr dmucha;
nie nakarmi rodziny, nie uzdrowi się dusza.
Zatraciło się wiele przez te lata swawoli;
kraj się szybko postarzał, a odradza powoli.

Ja wciąż kocham i pragnę tego świata - co we mnie,
chcę polecieć wraz z wiatrem do miłości tajemnej.
Już z ładunkiem nadziei chcę darować ci niebo,
kończę właśnie poemat uczulony na piękno.
3.06.2012 Mariola Sikorska
(zew wiatru)

autor

Maria Sikorska

Napisany: 2012-06-03 Dodano: 2016-02-04 22:46:11

Ten wiersz przeczytano 1785 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie