Streptease

Miasto jesieni się, usycha jak liście
chmury napuchnięte łzami, szare twarze,
anioły garują w niebie po wieczność,

wokół swąd spalenizny, zgliszcza, cisza,
miłość rozpala ogień a potem ucieka,
biała przepaść, czarna przepaść,

czasami dni są ponad zwykłe tło,
coś musi spłonąć, skonać, zniknąć
zostaną po nas pustkowia dobrych chęci,

każdy ma swoją gałąź (przynajmniej tak myśli),
swoje sny, żeby powiedzieć w nich kocham,
każdy spada na swoje dno, ale jak spada!?

autor

Diogenes

Napisany: 2010-10-12 Dodano: 2010-12-02 00:11:22

Ten wiersz przeczytano 770 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie