Suita zwana życiem

Już kasztany skończyły jesienne preludium
staccato przytłumionym, arytmicznym nieco.
Furioso wiatr śpiewa, lecz swoją melodią
nie jest władny na nowo gry ich pięknej wzniecić.

Largo maestoso – mgła pokryła wszystko.
Słychać pożegnalne odlotne parlando
ptaków. Wiatr po nich uprząta lotnisko,
con doloro zawodzi w strunach drzew glissando

Czerwienią i złotem mienią się ogniście,
o mijaniu czasu wciąż szemrząc crescendo
dni letnich klepsydry – ususzone liście,
nim je śnieg przykryje, ukoi kolędą...

Ptak, co nie odleciał śpiewa pianissimo
na chłód się uskarża w swym popisie solo,
wszak już chóralnego czas belcanta minął.
Elegię latu śpiewa stęsknionym tremolo

I trwa ta suita, zwana czasem życiem
słońca już brakuje, częściej ciemne chmury
i nikt nie wie kiedy na boskim pulpicie
ukaże się ostatnia kartka partytury...

autor

yanzem

Napisany: 2005-10-04 Dodano: 2005-10-04 20:07:48

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie