świat przesłoniła twoja twarz

jak pies wyskamle kocham byś kiedyś to sobie przypomniał...

Gdy się pojawiłeś nie było już nic naga stałam przed tobą odarta z pragnień i wstydu spoglądałam na twój cień
Świat przesłoniła twoja twarz
Oddechem stałeś się do życia
Uśmiech radościa na całe doby
Nie było już zmartwień kłopoty odeszły chen gdy za dłoń brałeś pod ramie mnie
I tak pieszo na oślep maszerować mogłam przes lasy ponure we mgle zatowpione ze słońcem przy sobie co światłość nadawało nocy
Lecz pewnego dnia o szóstej trzydzieści sekund piedzieciat dwie powiedziałes stanowcze zimne jak lód nie
Niebo spadło mi na głowe na świat runeły plagi zła
Teraz wśród wysuszonego morza łez Ja mówie oschłe nie
Choć szeptem byś nie usłyszał jak pies ze smutkiem w oczach wyskamle tyś moim panem i oddana zawsze kochać bede tylko ciebie

autor

agnik

Dodano: 2005-09-17 08:06:38

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie