Święconka

Idą ludzie tłumnie i święconki niosą,
o błogosławieństwo Pana Boga proszą,
by był roczek dobry, jadła dużo było
i żeby na polach zboże obrodziło.

Każdy był szczęśliwy, na nic nie narzekał
i dziękował Bogu, że tych świąt doczekał,
że starczyło chleba na ojcowym stole
i wszyscy do jedli ze smakiem do woli.

Wróciłam myślami do dzieciństwa swego
przypomniałam sobie dzionek święconego.
Policzone jajka zawsze w koszach były,
żeby gdzieś po drodze się nie pogubiły.

Jak ktoś był bogatszy to niósł kosz pokaźny,
by widzieli ludzie jaki on zamożny
i chwalił się bogacz, że ma dobre czasy,
że ma w wielkim koszu pełno jaj, kiełbasy.

Im bogatsi ludzie tym większe koszysko,
a czasami z domu włożył w koszyk wszystko.
A biedny poświęcił kromkę chleba sporą,
sól białą na chlebie i jajko na czworo.

I byli szczęśliwi. Święta szczęście dały,
od skromnych posiłków brzuszka nie bolały.
Zdrowe piwo pili, bo z chmielu leśnego
głowy nie bolały, nie miały od czego.

Mamy tłuste lata. W sklepach smaczne jadło.
Mamy także brzuszki oblepione w sadło.
Sklepy pełne wędlin i mięcha wszelkiego.
Ludzie narzekają nie wiadomo czego.

Smacznego jajka
dla wszystkich bejowiczów.

..i byli szczęśliwi, święta szczęście dały.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2014-04-15 Dodano: 2014-04-17 02:35:23

Ten wiersz przeczytano 1967 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie