W świetle błyskawic.

Siedziała w przygasającym świetle letniego zmierzchu, gdy pojawił się on witając ją szeptem i skromnym uśmiechem. Jego usta musnęły przelotnie jej stęsknione wargi,
owiewając słodyczą i ciepłem, a jej ciało przeszył dreszcz gorączki. Uśmiechnęła się leniwie, przypominało to przeciągłe, ciche kocie mruczenie. Sielankę zakłócił łoskot pioruna i powtarzające się błyski jak wściekłe demony tak naelektryzowane, że rozświetlały niebo na całą okolicę. On, w świetle błyskawic wyglądał jakby ruszał się w zwolnionym tempie, niczym postać z gry wideo. Tak bardzo pragnęła, by ją przytulił. Kiedy wreszcie to uczynił pomyślała mgliście, jak mocne, jak niebezpieczne potrafią być jego usta te same, które uśmiechały się tak czarująco, które mówiły tak swobodnie, o codziennych sprawach. Jego pocałunki roznieciły w jej głowie iskry, które rzucały blask jak pioruny za oknem. Pogrążyła się w uniesieniu, poddała się czarownej chwili i melodii deszczu. Umysł spowiła mgła zapomnienia, kiedy łomot kropel przeszedł w cichy stukot.
„ Ze wszystkich pomników świata najbardziej kruchą budowlą jest miłość”
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-06-24 Dodano: 2013-06-28 18:26:10

Ten wiersz przeczytano 1207 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie