Świt nad jeziorem

fragment prozy (bajdurzenie nocą ;)

Obudził ją świergot ptaków nad ranem.
On wyszedł z namiotu na brzeg jeziora,
przeczesując palcami zwichrzone włosy.
Jego nagie pośladki rysowały się na tle wschodzącego słońca.
Wchodził powoli do wody, burząc spokój lśniącej tafli.
Oddawał się chłodnej fali, która objęła go aż po szyję.
Spomiędzy tataraku zerwał się ptak spłoszony obecnością człowieka.

Usiadła na pomoście wpatrzona w poranny spektakl.
Ramiona okryła zmiętą koszulą, skrywając pod nią rozpalone niedawnym uniesieniem ciało.
W sercu drgał niepokój i rozmarzenie…
Myślała – wróć, nie pozwól by zgasł we mnie ten żar, który wciąż pulsował rozbudzonym pragnieniem.

Czekała, wpatrzona w płynące po błękicie chmury.
Ptak powrócił do gniazda,
fala lekko uderzała o brzeg.
Zbliżał się, zrelaksowany poranną kąpielą.
Krople wody na jego męskim torsie
lśniły blaskiem wznoszącego się coraz wyżej słońca.
Poczuła jak budzi się dzień…
To był dopiero pierwszy akt.

lipiec 2012

autor

Renata Sz-Z

Napisany: 2012-07-30 Dodano: 2019-08-25 18:05:24

Ten wiersz przeczytano 1099 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie