Symulacja

Życie jest Pojebane...

Wewnętrzna pustka rozdziera moją duszę,
W tej symulacji, która nie zna szczęścia klucza.
Głęboki mrok oplata mnie żałością,
Bez celu błąkam się w labiryncie nicości.

Głos wewnętrzny, piekielny jad we mnie płonie,
Myśli trujące, jak żmije jadowite i złośliwe.
W oceanie nienawiści tonie mój umysł,
A serce tęskni za spełnieniem w czarnej otchłani.

Pustka ogarnia mnie, jak bezdenna otchłań,
Rozpływam się w niej jak pył unoszony wiatrem.
Mrok obwija mnie, jak okrutne kajdany,
A nadzieja umiera, jej płomień w popiele gasi.

Wewnętrzny gniew płonie we mnie jak nieokiełznany ogień,
Pożywia się bólem, jak bestia dzika i bezwzględna.
Uwięziony w labiryncie myśli, męką skuty,
Bez wyjścia, bez ucieczki, tonę w mroku bezsilności.

Sens i znaczenie przemijają jak mgły rozwiewające się w dal,
Życie staje się męką, dusza w rozpaczy topi.
Beznadziejność mnie ogarnia, jak zaraza drapieżna,
Każdy krok naprzód to kolejne ukłucie wciąż.

W tej udręce duszy, zbawienia ani nadziei nie ma,
Przeznaczeniem jest cierpienie i zguba.
W cieniu samotności, mrok wznosi się coraz wyżej,
A ja tracę siłę, by pokonać tę bolesną zranę.

Tak błąkam się po labiryncie, bez celu i bez nadziei,
Skazany na mroki, smutkiem spętany.
Moje istnienie przeklęte, jak klątwa nieodwołalna,
Usłysz mój głos, gdy cisza krzyczy wezwanie.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-06-24 Dodano: 2023-06-24 23:35:59

Ten wiersz przeczytano 365 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie