syreni śpiew

u stóp wielkiej kołyski zapadam w letarg

kłębiące myśli biją samotnie o brzeg
bezwładną modlitwą zmierzchu
ocierają się muszle na piasku
stukają otoczaki

drażni zapach niesiony przez bryzę
sieci trzepocą jak koszule na wietrze
skacze po fali kamyk rzucony czyjąś ręką

rzeczywistość budzi się w śmiechu mew

choć morze ma smak łez
stoję jak zaklęta patrząc w dal

autor

wrześniowa

Napisany: 2014-09-19 Dodano: 2014-09-19 22:34:38

Ten wiersz przeczytano 1169 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie